" بسم رب المهدی "
در عقاید شیعه داریم که هر توانی در دست کسی است به مدد امام زمان اوست.هر توفیقی به کسی میرسد از فیض وجود مولاست و همه از سمت و سوی آن ها برای ما می آید...ببینم آن وقت ها که کار خوبی را با سختی انجام میدهی بعد فرح دلت را میگیرد ذوق میکنی که چقدر خوب کاری کردم آن وقت ها که حتی بدون غرور از کارهای خودت راضی میشوی یادت هست که این ها همه از فیض مولایت است ؟یادت هست همه به مدد اوست؟ سر لطف های او رحمت های خدا؟
*****
امروز جشن گرفته ایم....جشن ولادت پیامبرمان و جشن ولادت مولایمان امام جعفر صادق (علیه السلام)....
اما... آقاجان هیچ جشنی بدون شما جشن نمی شود...
تو کجایی مولای من؟
لیت شعری این استقرت بک النوی...بل ای ارض تقلک او ثری ابرضوی ؟ ام ذی طوی؟ او غیرها؟ ای کاش میدانستم تو کجایی........در کوه رضوی ؟ در ذی طوی یا ...غیرآن؟
بنفسی انت من مغیب لم یخل منا...جانم به فدای آن غایبی که از ما جدا نیست..
آقا جان یا صاحب الزمان!
جشن های ما بدون شما همه عزاست! بیایید و این عزای ما را شادی کنید...
تا جهان داغدار فراق توست طعم شادی را نخواهیم چشید...این شادی های ما در برابر نشاط ایام حضور هیچند،پوچند و توخالی!
تو کجایی ای شفای همه ی دردها ؟ تو کجایی مرکز همه ی لطف ها ؟ تو کجایی ای فرزند طه؟
تو کجایی؟ یاصاحب الزمان؟
شاید توهم مثل خدا نزدیک باشی اما ما...آنقدر سوخته ایم که هیچ چیز احساس نمیکنیم...نه فقط بال ...که همه ی اعضایمان سوخته اند...
چقدر دلم به حال خودم می سوزد و چقدر از غفلت خودم خجالت می کشم وقتی این سخن پر مهر را میشنوم که:" ما در رعایت حال شما کوتاهی نمیکنیم و یاد شما را از خاطر نبرده ایم که اگر جز این بود گرفتاری ها به شما روی می آورد و دشمنان شما را ریشه کن می کردن...از خدا بترسید و ما را پشتیبانی کنید.."
اگر فقط یک دوست به تو بگوید یادت را فراموش نمیکنم چه حالی میشوی؟ چقدر ذوق میکنی اگر او برایت مهم باشد؟
حالا مولایت آقایت و سرورت ، حجت خدا دارد به تو میگوید:" یاد شما را از خاطر نبرده ایم..." ببین ! خودت را ، کوچکیت را ! و عظمت و رأفت او را ...
چقدر به یاد این مولای مهربانت هستی؟
(و وای بر مسلمانان امروز از غفلتمان....غفلت از قرآن، از ولایت ...)
پی نوشت:
و داد و فریاد همیشگی وبلاگ نویسان:" نظرات شما در بهتر شدن ما........"
و من هم با آن ها همراهی میکنم :"نظرات شما...نظرات شما..."
کوچکتر که بودم توی دعاهایم میگفتم: خدایا منو ازیارای امام زمون قرار بده....
اما حالا که گرد و غبار روزگار بیشتر روی تنم نشسته وقتی میخواهم دعا کنم هرچه دوست و آشنا یادم باشد را دعا میکنم و از خدا میخواهم بشوند یار امام زمان . بعد نگاه میکنم به خودم رویم نمی شود بگویم مرا هم جزو آنها قرار بده. هی دست دست میکنم میگویم مرا بگذار که خدمت یاران آقا را بکنم ،زیر پایشان را جارو کنم،بعد باز نگاه میکنم انگار لیاقت همین را هم ندارم. میگویم مرا بگذار فقط همراهشان بروم ....بازهم خجالت میکشم، میگویم بگذار بنشینم از دور نگاهشان کنم و توی حسرت بسوزم ....
وبعد دیگر گریه ام میگیرد که:" خدایا نکند همه ی این ها که دعایشان کردم بشوند یار آقا با او بروند و من بمانم توی این سیاهی های خودم؟"
صحنه ی قیامت توی ذهنم می آید که همه شان دنبال آقا میروند طرف بهشت و مرا کنار جهنمی ها میگذارند.....داد میزنم چرا؟
میگویند :
"آنها دل را به خدا و رسولش سپردند و تو ....تو دل به آن ها...."
(و چه آه و حسرتی ...و چه ضجه و شیونی باید زد به حال...)
"شب اول ماه ربیع الاول"
میگویند اگر در کربلا بودی چه میکردی و مینشینم انشا مینویسم...انشایی بلند بالا....که اینطور و آنطور و هزارجور جانفشانی و هزار اشک و ناله و سوز....نه نه که بگویم این ها دروغ است ....نه اینکه بگویم اینها تخیل است اما.....
*ازکجا میدانی؟
شاید اگر در کربلا بودی مثل خیلی های دیگر فریب زرق و برق یزید را می خوردی. میگویی نه؟ خیلی خوب حالا هم که دیر نشده اگر خیلی به خودت مطمئنی این گوی و این میدان...
ببینم چطور "حسین زمانت "را یاری میکنی ؟
هان ؟ چه شد؟ چرا رنگت پرید؟
حالا فهمیدی؟
اگر توی کربلا هم بودی همین قدر امامت را یاری میکرید همین قدر که حالا امام زمانت را ....
((هل من ناصر ینصرنی ))امام زمانت را میشنوی؟
پس چرا نشسته ای؟ نمی خواهی ندایش را لبیک بگویی؟
مولاتنهاست....
برخیز! برخیز که اگر تا به حال "حبیب" نبوده ای اگر "مسلم" نبوده ای برای "حر شدن "هنوز وقت هست...
برخیز و با سپاه کفر مقابله کن....
حسین تنهاست...
