مسلمانان خوبی هستیم...!(از نظیفه سادات موذن (باران))رو به ما کرد و با آوای ملکوتی وحی فرمود: یا اَیُها اَلَّذینَ آمَنوا.دست پاچه گفتیم: بله؟!فرمود:آمِنوا. (ایمان بیاورید...)چشم های زمینی مان گرد شد :ما که ایمان داریم!فرمود: وَ لَمّا یَدخُل الایمانُ فی قُلوبِکُم.حجرات/.14اما هنوز ایمان وارد قلب شما نشده است!گفتیم: دل های ما؟! لبریز از عشق و ایمان است. نماز هایمان را دیده ای!فرمود: همان که وقتی می خوانید گویی صدها خدا دارید!همان ها که جز لفظی و خم و راست شدنی چیزی از آن نمی دانید و بهره ای برای جان هایتان بر نمی گیرید.جا خوردیم و گفتیم: انفاق هایمان، آن ها را که خوب انجام می دهیم!فرمود: لَن تَنالو البر حَتّی تُنفِقوا مِمّا تُحبون. آل عمران /92هرگز به(حقیقت )نیکوکاری نمی رسید مگر این که از آن چه دوست می دارید (در راه خدا) انفاق کنید.گفتیم: از مما تحبون هم می دهیم.فرمود: ثم لا یُِتبِِِِعونَ ما انفقوا مَنٌاً لا اذیً. بقره262 سپس به دنبال  انفاقی که کرده اند منت نمی گذارند و آزاری نمی رسانند.  این شرط را فراموش می کنید؟گفتیم: اما به پدر و مادرمان می رسیم.فرمود: کار به این سادگی ها هم نیست. گفته بودم:فلا تقل لَهما اُفٍ. اسراء/ 23 و بر آن ها فریاد مزن.گفتیم:عبادت می کنیم ؛ قرآن می خوانیم؛ ذکر می گوییم؛... ما مسلمان های خوبی هستیم!فرمود: بل الله یَمُنُّ  عَلیکُم اَن هَداکُم لِلایمان .حجرات/17.بلکه خداوند بر شما منت می نهد که شما را به سوی ایمان هدایت کرده است ! کم آورده بودیم؛حسابی !درست مثل پرنده ای که در رویای یک پرواز بلند بر اوج آسمان غرق باشد و ناگهان خود را ببید که از آشیانه اش فقط یک شاخه بالاتر پریده است.کم آورده بودیم؛ حسابی! اما او مهربان بود؛ مثل همیشه ، و آن قدر مهربانیش دیدنی و چشیدنی  بود که لمس می شد ؛با تمام حواس .خون می شد در رگ هایمان و جران میافت.هوا می شد در ریه هایمان و جانمان را تازه می کرد.از تمام ذرات هستی فوران می زد و فضا ها را زیبا ، نه! معطر،نه !نمی دانم چه! اما کاری می کرد با جهان که گفتنی نیست.از تمام زیبایی ها  و عطر ها و نورها زیباتر و معطر تر و نورانی تر بود.انگار معنی تمام این کلمه ها بود...بقیه را در ادامه ی مطلب ببینید..(میدونم از ((ادامه ی مطلب)) گذاشتن خوشتون نمیاد اما این یه بارو ببینید وگرنه از دستتون می ره..)مثل معلمی که به شاگرد سر به هوایش فرصت جبران بدهد نه!مثل خدایی که دنبال بهانه باشد تا کوتاهی های بنده ی مغرورش را ببخشد؛اجازه داد تا برویم و درخلوت خود فکر کنیم. دلمان وعقلمان که هدیه ی او بود و قر آنش را هم که هدیه ی او بود، برداشتیم و در خلوتمان روی طاقچه ی رو به رو گذاشتیم .می خواستیم خودمان را بگذاریم در معرض قضاوت و ببینیم چه می شود.دلمان گله داشت که صافش نمی کنیم؛ چشمه های زلال محبت را در آن نمی گشاییم تا مرداب های کینه را بشوید وببرد و فضایش را بهاری کند. می گفت آرزوی یک سر سوزن صداقت دارد.عقلمان گله داشت که زود به زود به سراغش نمی رویم و با دلمان آشتی اش نمی دهیم.قرآنش گله داشت که نمی شناسیم و نمی شناسانیم اش!غم انگیز بود ؛ اما باید باور می کردیم؛ وحشتناک بود ؛ اما باید می پذیرفتیم،  از این همه زیبایی و نور ومهربانی که به ما داده بود غرور حاصلمان شده بود.آری درست بود باید به ما می گفت: آمِنوا. این ایمان که ما داشتیم درست مثل یک ساختمان کلنگی بایسد فرو می ریخت، گود برداری می شد ،با روش ضد زلزله از اول ساخته می شد، با مصالح مرغوب از کارخانه های استاندارد، یک بار دیگر چیده می شد و بالا می آمد.باید به ما می گفت :آمِنوا و ما باید صبر می کردیم تا هر وقت دیدیم موقع گفتن اشهد ان لا اله.... هیچ کلمه ی دیگری غیر از الله از عمق سرچشمه های جانمان بر لب جاری نمی شود ؛ سال و مقام و خانواده و چه و چه از سوی ذهنمان لبریز نمی شود  و غرور از سر و کولمان بالا نمی رود بگوییم: بنده ی اوییم و صادقانه و عاشقانه خنکای دلنشین ایمان ناب را بر کویر خشک جان های تشنه مان بچشانیم.