به نامش....دیده بگشای....  حدود چهل سال پیش :  ده یازده سالش بیشتر نبود. برادر بزرگترش علی با سختی زیاد او را به مشهد آورده بود. بار اولش بود که مشهد می رفت. هیجان زیادی داشت و خیلی هم ذوق داشت. آخر شنیده بود : بار اولی که مشهد میرود از امام رضا هر چه بخواهد به او می دهند....با همان سادگی کودکانه و معصومیتش وبا اطمینان تمام (از برآورده شدن حاجتش)از امام رضا یک دوچرخه خواسته بود..... یک دوچرخه ی نوی نو....وقتی آمد اصفهان چند روزی سرکارش نرفت.استاد کارش که آن روزها حسابی به یک شاگرد مثل او نیاز  داشت خواسته بودش و گفته که چرا نمی آیی؟مادرش بهانه کرد که راهش دور است پسرم... نمی تواند این همه راه را بیاید..آن هم پیاده...اوستا بعد از مدت کوتاهی آمد در خانه و و را برد با مهربانیبرایش یک دوچرخه خریده بود.....یک دوچرخه ی نوی نو و گفته بود حالا این را داشته باشش تا بعد با هم حساب کنیم....  امروز.سال 87 :داستان پدرم که تمام شد روحم انگار مهربان تر شده بود....یاد این جمله از امام رئوفمان افتادم که: نمک آشتان را هم از ما بخواهید، حتی....و توی دلم گفتم بار اول که سهل است بار هزارم هم میدهندمان....مگر میشود از در خانه ی کریمترین خانواده دست خالی بیرون آیی...!؟؟ و بعد یاد جمله ی دیگری افتادم از یک مربی : وقتی از حرم امامان می آییم بیرون برای رفتن ، همه مان کوله باری از فضایل و مناقب و اجر ها و هدیه ها داریم کوله باری که سنگینی اش آن  قدر شیرین است که باخود قرار مدار های خوب خوب میگذاریم...که:نمازهایم اول وقت....از این به بعد....و...  اما مگر شیطان بیکار می نشیند با کمک نفس فرصت طلب خودمان همه ی هدیه ها را از دستمان قاپ میزند ....و بعد ما می آییم درحالی که آن قدر دست و پا چلفتی بوده ایم که هیچ کدام را نتوانسته ایم حفظ کنیم،غرغر میکنیم که امام رضا هیچ به من نداد.....